De eerste warme lentedagen zijn achter de rug, en dat betekent dat de eitjes van de eikenprocessierupsen zijn uitgekomen. Het signaal voor vele kale rupsen om in “processie” naar boven te kruipen op zoek naar sappige eikenbladeren, alhoewel een knop er ook wel ingaat. De gevreesde brandharen zijn er nog niet, en wandelaars of tuinwerkers hoeven nog niet te krabben.
Het ziet er ook naar uit dat het aantal processierupsen wellicht ook in 2023 stelselmatig blijft afnemen. Het zou kunnen dat de jarenlange bestrijding door lokale besturen succes begint te krijgen. Ook preventieve bestrijding kan hiertoe bijgedragen hebben, alhoewel heel veel ecologen niet wild zijn van de ingezette bacteriestammen. Want die hebben ook een negatieve invloed op andere rupsen, en die vormen dan weer het voedsel van vogels en sluipwespen. Die laatste kunnen anderzijds ook een belangrijke rol hebben gespeeld bij de inperking van de rupshaarden. Koolmezen, boomklevers en boomkruipers zijn tuk op processierupsen. Geen wonder dat veel lokale besturen hebben ingezet op acties voor het ophangen nestkastjes. Kauwen blijken ook wel een rups te lusten, ook zij waren bondgenoten in de strijd tegen de buxusmot bijvoorbeeld.
Globaal gezien is het inzetten van de natuur tegen processierupsen een zinvolle strategie. Hoe groter de biodiversiteit hoe kleiner de kans om lokaal zware overlast te krijgen. Zowel in Vlaanderen als in Nederland wordt veel onderzoek gedaan om deze populatie van deze kriebelrupsen in de hand te houden.
Meer info
Bron foto: Eikenprocessierups © Provincie Antwerpen
Gerelateerde artikels
